Μια ώρα μόνο μακριά από τη Χαλκίδα και βρεθήκαμε σε ένα δασικό μονοπάτι που κατηφορίσαμε παρέα με το κελάρυσμα του νερού, το οποίο δε φαινόταν , αλλά μας καλούσε όλο και περισσότερο. Γρήγορα βρεθήκαμε στις όχθες του ποταμού Νηλέα, που έδωσε και το όνομά του στο φαράγγι. Ένα φαράγγι που έχει και άλλα ονόματα, όπως «φαράγγι του Αράπη» και «φαράγγι της Μπολοβίναινας», της γυναίκας που οι θρύλοι τη θέλουν να χάνει τη ζωή της πέφτοντας από ψηλά για να μην την πιάσουν οι Τούρκοι. Η είσοδος του φαραγγιού κόβει την ανάσα χάρη στο στενό πέρασμα και τα ψηλά βράχια που φτάνουν και τα 80 μέτρα. Με δέος και επιθυμία για εξερεύνηση αρχίσαμε την ποταμοδιάσχιση. Σε πολλά σημεία το βάθος του νερού ήταν μεγάλο και χρειάστηκε να κολυμπήσουμε. Ακόμα πιο απολαυστικό το κολύμπι μέσα στις σπηλιές. Σε όλη τη διαδρομή η σκιά εναλλασσόταν με το φως του ήλιου και τα νερά άλλαζαν χρώμα συνεχώς. Το κολύμπι στις σκοτεινές λίμνες, το μασάζ από τα ορμητικά νερά στις βάθρες, το περπάτημα στο ποτάμι, οι βουτιές από τα απόκρημνα βράχια και το παρόχθιο δάσος δεν αφήνουν περιθώριο στον επισκέπτη, παρά να απολαύσει και να νιώσει τη μοναδικότητα αυτής της εμπειρίας. Μερικοί μάλιστα άκουσαν το κάλεσμα των βράχων και έζησαν και την εμπειρία της αναρρίχησης. Στη γέφυρα των Αμελάντων σταματήσαμε κι επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο, αλλά είδαμε καινούριες εικόνες και νιώσαμε διαφορετικά το ρεύμα του ποταμού. Έχοντας μαζέψει μπόλικη δροσιά, αποχαιρετήσαμε το φαράγγι και ανεβήκαμε το μονοπάτι στο βουνό ατενίζοντας με ικανοποίηση τις κατάφυτες πλαγιές που απλώνονταν τριγύρω. Η εξόρμηση ολοκληρώθηκε με θαλασσινό μπάνιο και φαγητό στην παραλία της Αγίας Άννας.
Κεἰμενο: Ηλιοδρομίτη Ελένη
Συντονιστές: Στεργίου Απ., Αλεξίου Ηλ.
Φωτογραφίες: Καραμπατσολης Φ.
