Γιατί η ορειβασία;
Γιατί τα βουνά υπάρχουν …. Τα δάση και οι πλαγιές – χιονισμένες ή ανθοσκέπαστες – υπάρχουν … Τα κελαϊδίσματα στο ευωδιαστό γλυκοχάραμα, η απεραντοσύνη των κορυφών υπάρχουν…
1960, Παρνασσός. Αρχείο: Κ. Ιωαννίδη
Και μας περιμένουν. Όχι για να «νικήσουμε» ή να «κατακτήσουμε», όπως απερίσκεπτα γράφουν πολλοί, ξεχνώντας ότι η φύση είναι μεγάλη και αιώνια, ενώ εμείς μικροί και εφήμεροι.
Ανεβαίνουμε στα βουνά, διασχίζουμε τις ρεματιές, ερχόμαστε στη φύση για να ζητήσουμε την ελευθερία μας απολαμβάνοντας την ομορφιά της. Να γνωρίσουμε το μεγαλείο της. Να μάθουμε τη συντροφικότητα. Να διδαχθούμε από τη Φύση και να φθάσουμε σε μια ισορροπία μαζί της και με τον εαυτό μας. Αυτή η ισορροπία δεν έρχεται μεταφέροντας στο βουνό το μοντέλο του καταναλωτικού τουρισμού ούτε κομπάζοντας για «κινδύνους» και «περιπέτειες», όπως προβάλλεται τελευταία. Η ισορροπία έρχεται με τον φυσιολατρικό δρόμο. Η αληθινή περιπέτεια είναι η συγκίνηση και το δέος που μας προξενεί η μεγαλοπρέπεια του ορεινού τοπίου και των ουρανών. Είναι η επαφή με το απρόσμενο που μπορεί να μας επιφυλάξει το βουνό.
Με την ορειβασία και τις συγγενικές δραστηριότητες (ήπια ορεινή πεζοπορία, αναρρίχηση, διάσχιση φαραγγιών με βάρκα ή με τα πόδια, ορειβατικό σκι) μπορούν όλοι (παιδιά και μεγάλοι) να χαρούν μια απίστευτα όμορφη πατρίδα που δεν υποψιάζονται, μακριά από την τουριστική «αξιοποίηση». Να έλθουν σε επαφή με άγνωστα στοιχεία του διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού.
Αλλά το σημαντικότερο στοιχείο της ορειβατικής φιλοσοφίας, που μας καταξιώνει και ολοκληρώνει σαν ανθρώπους, είναι η αλληλεγγύη. Πριν και πάνω απ’ όλα ο ορειβάτης είναι Άνθρωπος… Όπως έλεγε παλιός ορειβάτης: «Ακόμη και αν βρίσκομαι λίγα μέτρα κάτω από μια κορυφή που αποτελούσε για μένα όνειρο ζωής, θα είμαι υπερήφανος και ευτυχής αν εγκαταλείψω την προσπάθεια για να βοηθήσω κάποιον συνορειβάτη που κινδυνεύει και με χρειάζεται».
Η ανάβαση στην κορυφή δεν αποτελεί υπέρτατο σκοπό. Η ανάβαση είναι το μέσο για να βιώνουμε τον «καλό αγώνα» και να μαθαίνουμε από την ευταξία της Φύσης και του Ανθρώπου.
Η Ορειβασία είναι άθλημα και αγώνας εσωτερικός που εξυψώνει την ψυχή και χαλυβδώνει σώμα και θέληση. Και προχωρεί πέρα και πάνω από τα άλλα αθλητικά αγωνίσματα. Δεν εμπεριέχει ανταγωνισμούς και πρωταθλητικές επιδόσεις, αλλά συμμετοχή, αλληλοβοήθεια – χωρίς νικητές και ηττημένους.
1978, Δίρφυς. Στο βάθος το Ξηροβούνι. Διακρίνονται από δεξιά οι: Γιώτα και Αλέκος Αίσωπος, Σωτήρης Κλημεντίδης, Λεωνίδας Κάλας. Αρχείο: Ντίνου Ηλιόπουλου
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, που καταβάλλεται προσπάθεια να μετατραπούν τα πάντα σε εμπορεύματα, γίνεται συνείδηση ότι πρέπει να αντισταθούμε στην ισοπέδωση και τον ευτελισμό των αξιών και των ιδανικών. Όπως κάθε έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού, έτσι και η Ορειβασία μπορεί να αποτελέσει «μοχλό» αντίστασης, γιατί σφυρηλατεί χαρακτήρες και δημιουργεί ήθος.
Έτσι, και οι ορειβάτες της Εύβοιας, στην 70χρονη πορεία τους, από τα δύσκολα χρόνια του Μεσοπολέμου μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, κατέθεσαν στη κοινωνία μας, το ήθος τους. Προσφορά που δεν αποτιμάται σε χρήμα, αλλά σε ανθρωπισμό και σε κοινωνικό έργο.
Κείμενο : Γιώργος Μίχας