Ορειβασία-Προσκύνημα στη νότια Οίτη

Δημήτρης Κατσαρός (προσκυνητής και ορειβάτης)

Πυρά Ηρακλέους

Μελετώ και ξαναμελετώ το χάρτη που μας μοίρασε ο αρχηγός. Παύλιανη, Πυρά Ηρακλέους, κι ανάμεσά τους πορεία ημικύκλια και διαβαθμίσεις υψομετρικές. Κυριακή του Θωμά, Κυριακή του Αντίπασχα, φύση ολόχαρη. Τα πουλιά ακόμα κελαηδούνε το «Χριστός ανέστη». Κι όσο ανεβαίνουμε, μακραίνει πίσω μας ο μυχός του Μαλλιακού, αγκαλιά που μπλεδίζει.

Λάμπουν τα χιόνια στον Παρνασσό, στα Βαρδούσια. Κλεισμένοι από κορυφογραμμή κι ουρανό, προχωράμε…

Γκορτσοράχη, Ψηλή Κορφή, Τούρλα, Διρέματα, όλο ανάγλυφο και παλιά Ελλάδα. Περδικόβρυση, Πανουργιάς, Αρβανιτόρεμα, όλο ιστορία, αντίσταση κι εικοσιένα.

Μελετάμε και ξαναμελετάμε, σπιθαμή προς σπιθαμή, την πλαγιά της Οίτης. Στέρνα, Κλήμα, Κοτοπούλη Ράχη, πότε στη δημοσιά και πότε στη σάρα. Κέδρος, Ξεροβούνι, μια στο δασωμένο και μια στο ξέφωτο.

Στη μέση του οροπέδιου δυο βράχοι αγριωποί, που γλίστρησαν απ’ τα επουράνια να λαβώσουν το κορφοβούνι. Μέγα μυστήριο ο Θεός, πότε ευλογία και πότε κατάρα!

Γέμισε η άπλα ζωηρά χρώματα, τιτιβίσματα προσκυνητών κι ορειβατών. Να, κι η Δίρφη, η μακρινή μάνα μας! Αλαλάζουμε στη θωριά της, όπως οι παππούδες μας που μετά από σαράντα χρόνια πόλεμο αντίκρισαν τη θάλασσα. Όμως, άλλος ο προορισμός μας. Φορτωμένοι με υπομονή συνεχίζουμε ως την Πυρά…

Κατά τόπους ρυάκια. Νερό καθάριο, ο χειμώνας που λιώνει. Νερό γλυφό, τα δάκρυα της Θεάς που μες την παγωνιά γύρευε τη θυγατέρα της.

Πυρά. Δέος κι ανατριχίλα στην αντάμωση! Όλο πέτρες λαξευμένες και προϊστορία. Βόγκηξε ο Ηρακλής κι οι πλαγιές αντιλάλησαν. Τα λιγοστά δέντρα μαρμάρωσαν, βουβάθηκαν τα όρνεα. Πεθαίνει ο γιος του Θεού! Μα ο Πατέρας, ίδιος σύννεφο, τον άρπαξε το γιο του. Σύννεφο όλο λυτρωμό και θεϊκιά δροσιά, βάλσαμο στο φαρμακωμένο γίγαντα. Ηρακλής, Προφητηλίας, παραμύθια και κλειδιά για να βρούμε την αλήθεια…

Ο χρόνος κι η άνοιξη τα γιατρεύουν όλα. Ό,τι πέθανε, ξαναγεννιέται. Τα μυρμήγκια, ορδές-ορδές, υφαίνουν το νήμα της ζωής. Τ’ αγριολούλουδα χρωματίζουν τη μαύρη γης, την πεθαμένη μέσα στους χειμώνες. Τα σκαθάρια, ζαλισμένα στο αναστάσιμο φως, σκουντουφλάνε πάνω στις πέτρες τις αρχαίες.

Κοινωνούμε την άνοιξη, την αιώνια αναγέννηση της φύσης, στο βουνό και στην ψυχή μας.

25-4-2012