Η περιοχή του Αρτεμίσιου κατά την αρχαιότητα Ι
14/12/2011Όπου Έλληνες και Θεατρικοί Χώροι
14/12/2011Εύη Σαραντέα – Μίχα
Το τελευταίο τριήμερο του Μαΐου, ομάδα 40 περίπου ατόμων, συμμετείχε στην “εκδρομή των νερών”. Διάσχιση Χελμού στη διαδρομή “Περιστέρα – Ύδατα Στυγός – αλπική λίμνη –Νεραϊδορράχη -Χιονοδρομικό”. Παρά τις δυσκολίες της διαδρομής (επικίνδυνες χιονούρες -χαλασμένα μονοπάτια) πολλοί ορειβάτες, με αρχηγό τον Φώτη Παπαμανώλη, πραγματο¬ποίησαν την διάσχιση αυτή που περνά από μοναδικά τοπία και προσφέρει ανεπανάληπτες εμπειρίες. (Ιστορικό έμεινε και το παραδοσιακό γλέντι στην όμορφη Περιστέρα, την παραμονή της ανάβασης).
Την επόμενη ημέρα, όλη η αποστολή, αφού ξεναγήθηκε στην υπέροχη Δημητσάνα και στο υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, διέσχισε το φαράγγι του Λούσιου, μια διαδρομή σε θαυμάσιο τοπίο ,δροσερά νερά και γεμάτη από ιστορικές μνήμες «Μονή Φιλοσόφου»}.
Τα ύδατα της Στυγός στη Μυθολογία
Εννιά τα μέρη του νερού γύρω απ’ τη Γη, χωριστά από το δέκατο, το νερό της Στύγας.
Τα ύδατα της Στυγός συνδέθηκαν με θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όπως αυτές από τα Ελευσίνια Μυστήρια και τις Ορφικοπυθαγορικές δοξασίες για την μετενσάρκωση (έτσι ταυτίστηκαν με τον Άδη).
Η Στυγξ ήταν υποχθόνιος ποταμός.
Η στυγερή Στύγα έχει τα βουερά παλάτια της στα Τάρταρα (Από το τουρτουρίζω: ταρ – ταρ). Εκεί που ο Δίας έριξε τους Τιτάνες, τους Γίγαντες και όσους άλλους εναντιώθηκαν στο θέλημα του. Χώρια μένει στα λαμπρά της δώματα η Στύγα, χτισμένα με μακριές πέτρες και στηριγμένα ολούθε με κολώνες αργυρές. Τη Στύγα τη φυλάνε νύχτα μέρα δράκοι ακοίμητοι. Στην Τιτανομαχία ο Δίας με τους άλλους θεούς, το αδέλφια του, πολέμησε κατά του ποτέρα του του Κρόνου, που είχε τη βοήθεια των δικών του αδερφών, των Τιτάνων. Όμως, την παράταξη του Δία ήρθε να ενισχύσει από την τιτανογενιά, η φοβερή Ωκεανίδα η Στύγα, που ‘χε παιδιά της το Κράτος και τη Βία, το Ζήλο και τη Νίκη. (Καταλαβαίνουμε ,ότι όταν έγινε θεός ο Δίας, είχε στο πλευρό του το Κράτος και τη Βία, τον Ζήλο και τη Νίκη…). Η Στύγα του συμπαραστάθηκε και στη Γιγαντομαχία.
Στα ύδατα της Στύγας ορκίζονταν όλοι οι θεοί, ακόμη και ο Ήλιος. Ήταν ο πιο μεγάλος όρκος των θεών και στα νερό της οι θεοί έκαναν την ποινή τους, όταν ήταν τιμωρημένοι. Το όνομα της προκαλούσε φόβο σε θεούς και ανθρώπους. Έλεγαν πως κανένα ζωντανό ον δεν επρόκειτο να ζήσει εάν έπινε από το νερό αυτό. Το γυαλί, οι κρύσταλλοι, τα πήλινα αγγείο έσπαζαν μόλις βυθίζονταν σ’ αυτό. Αλλοιώνονταν τα μέταλλα ακόμη και ο άργυρος και ο χρυσός, το ήλεκτρο (κεχριμπάρι). Μόνον οι οπλές των αλόγων άντεχαν, γι’ αυτό οι θεοί το έπιναν μέσα σε κύπελλα καμωμένα από οπλή αλόγου.
Η Ψυχή ψάχνοντας να βρει το ταίρι της, τον Έρωτα, υποχρεώθηκε από την Αφροδίτη να κουβαλήσει νερό από τη Στύγα.
Ο Αχιλλέας ήταν άτρωτος, όπως ξέρουμε, καθώς η Θέτιδα η μητέρα του, μόλις γεννήθηκε, τον βούτηξε στα νερά της Στύγας για να τον κάνει αθάνατο. Ο αστράγαλος όμως του παιδιού έμεινε άβρεχτος. Εκεί, θα βρει την ευκαιρία και θα τον χτυπήσει, αργότερο στον κάμπο της Τροίας, ο Πάρις με το βέλος του… και θα τον σκοτώσει….
Πριν ακόμη φυτρώσει το πρώτο χνούδι στα μάγουλα τους, πήραν όρκο στα ύδατα της Στύγας, πως θα έκαναν δικές τους ο Ώτος την Άρτεμη και ο Εφιάλτης την Ήρα και πως θα ανέβαιναν στον ουρανό, βάζοντας σκάλα τα βουνά… πάνω στον ‘Όλυμπο την Όσσα και πάνω στην ‘Οσσα το Πήλιο…
Το “Μαυρονέρι” της Στύγας ενέπνεε μέχρι πριν λίγα ακόμη χρόνια έναν δεισιδαίμονα τρόμο στους ντόπιους.
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ορειβασία, τεύχος 35, Ιαν. 2000» που εξέδωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Χαλκίδας).